Een jaar Argentinië is voorbij gevlogen. Voor de liefde verhuisd, voor de liefde een jaar van vallen en opstaan overleefd. Het was een jaar met nieuwe vriendschappen, ontelbaar veel zonuren en het ene leuke event na het andere. Een jaar waarin protesten bij het straatbeeld begonnen te horen en ik een leuk gesprek nog nooit zo vaak in een politiek of voetbal gerelateerd onderwerp heb zien veranderen. Dit kwam volop terug in de maand juni. 

De abortusstrijd van de Argentijnse vrouwen

Het speelt al maanden, de abortusstrijd in Argentinië. Na vele protesten voor en tegen, was het begin juni zover; de congresleden gingen stemmen over de legalisering van abortus in Argentinië. Die stemming bracht niet 10.000, niet 100.000, maar meer dan een miljoen mensen op de been voor het Congresgebouw (Zie hier de beelden). Ik ging met een aantal vriendinnen de ‘pro abortus’ kant supporten. In Nederland is het al sinds 1984 legaal. Niet het geloof, niet de regering, maar jij als vrouw hebt de keuze. In de Latijnse macho cultuur zijn dit soort vrouwenrechten niet vanzelfsprekend. Deze strijd gaat dan ook over veel verder dan alleen de legalisering. Iedereen heeft er zo zijn mening over. Ik vind het in ieder geval goed dat vrouwen in Zuid-Amerika beter beschermd worden door zelf keuzes te kunnen en mogen maken.

Eenmaal aangekomen wisten we niet wat we zagen. Er was een gigantische menigte van vooral jonge vrouwen, kilometers lang, strijdend voor hun rechten. Ik heb al veel protesten gezien, maar dit was de meest indrukwekkende. Enkele vrouwen bedankten ons zelfs voor het komen, zodra ze ons Engels hoorden praten. Ik vond het bijzonder, dat we met onze aanwezigheid onbewust anderen blij maakten.

Het plein voor het congresgebouw was door een hek in tweeën gesplitst: aan de ene kant de rode sjaaltjes ‘tegen legalisering’ aan de andere kant de groene sjaaltjes ‘voor legalisering’. Het werd al snel duidelijk dat de overgrote menigte voor legalisering was. De sfeer was gemoedelijk, maar je voelde dat er iets belangrijkste stond te gebeuren .

De uiteindelijke uitslag liet lang op zich wachten en de spanning in het Congres liep hoog op. Tot schreeuwen en huilen aan toe (geen grap, die Argentijnse politiek). Nadat een grote groep de nacht had doorgebracht op het plein en alle congresleden aan de beurt waren geweest klonk er na 23 uur vergaderen een luid gejuich. Vrouwen vielen elkaar in de armen. Het leek alsof Argentinië het WK voetbal had gewonnen. Maar nee, dit was een vrouwenfeestje: De meerderheid in het congres heeft voor legalisering gestemd. Nu moet het nog door de Senaat goedgekeurd worden. Geen makkelijke opgave, met veel conservatieven, maar de eerste stap is gezet. Een hele grote stap vooruit!

Voetbalgekte in Zuid-Amerika tijdens het WK voetbal

Oranje-gekte is er helaas niet tijdens het WK voetbal, maar ik heb nog nooit zoveel WK voetbalwedstrijden gekeken als dit jaar. Hoe kan het ook anders, in een continent waar voetbal nauw verbonden is met het dagelijks leven. Argentinië werd aangemoedigd als thuis-land, Colombia voor vriendje-lief en stiekem gun ik het de rode duivels ook. Ik keek het samen met allerlei nationaliteiten op het werk, in de bar, bij vrienden thuis en zelfs bij de migratiedienst. Samen met mijn Argentijnse collega’s heb ik op het werk billen-geknepen tijdens de groepsfase waarin Argentinië op het nippertje doorging. De pers was niet mals met zijn kritiek en de Argentijnen op straat waren ook al niet optimistisch. Het feestje op straat bleef telkens uit. Terecht, bleek aan het einde van deze maand bij de uitschakeling. Jammer, want het was een belefenis om samen met de Argentijnen de wedstrijden te kijken. Geen geschreeuw en gegil meer uit alle hoeken en gaten.

Nog een laatste mail versturen voor de wedstrijd begint

Van (visum)nood een deugd maken: Een voetbalwedstrijd meepikken bij de migratiedienst

Bij Colombia ging het er heel anders aan toe. Met een kroeg vol Colombianen zag ik het gele team een stap dichterbij de laatste 16 komen en dat werd gevierd alsof ze wereldkampioen waren geworden. Het resulteerde in een middag salsadansen en shotjes Aguardiente (Colombiaanse sterke drank) drinken. Mega leuk, die blijheid van de Colombianen. Nu maar hopen dat ze nog een paar rondes verder komen voor nog meer feest! En zo niet, dan kijken we met buitenlandse collega’s samen op het werk en is elke wedstrijd wel een reden voor een gezellige middag met vrienden. Het is fijn om te wonen in een land vol voetbalgekken.

Een bewogen eerste jaar in Argentinië

In juni 2017 vertrok ik uit Bogota, Colombia. Voor een 2^e keer in een jaar tijd immigreren. Niet geheel volgens plan, maar met volle overgave, op weg naar de liefde. Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen seconde spijt gehad van die beslissing. Het is fijn om dit buitenland-avontuur samen met Jorge te ervaren en om samen te kunnen zijn, zonder duizenden kilometers tussen ons. Het werd een fantastische zomer vol zon, zwembad en BBQ’s. Nieuwe vrienden en nieuwe bestemmingen. Het jaar dat mijn moeder, zusje en vrienden op bezoek kwamen. Een jaar waarin ik moest wennen aan een nieuw accent in het Spaans en weer een nieuwe cultuur waarin politiek en voetbal de 2 gespreksonderwerpen zijn. Erg leuk en soms ook erg frustrerend.

Argentinië heeft me flink op de proef gesteld: Baan zoeken, baan vinden, ontslag doordat de start-up het niet redt, 75 motivatiebrieven verder en een migratiedienst (+ zorgverzekeraar + bank) waar je bergen geduld voor nodig hebt. Zo bleek ook weer in juni. Mijn 1-jarig visum (DNI) laat nog altijd op zich wachten (‘pas’ 8 maanden), dus vroeg ik voor de derde keer verlenging van mijn precaria (tijdelijke visum) aan. Tot op de laatste dag was het spannend of het op tijd verlengd zou worden. Eén dag te laat en ik zou niet meer mogen werken. Heel veel stress en een paar slapeloze nachten later, gaf de Argentijnse migratiedienst me een cadeautje op de dag dat ik precies 1 jaar in Argentinië was: de verlenging van mijn tijdelijke visum. YES! Ik mag weer 3 maanden zonder al te veel stress rondwandelen door Buenos Aires.

Dat moest gevierd worden met een heerlijk verrassingsdiner van Jorge in de antiek winkel La Pasionaria. Argentinië, zou Argentinië niet zijn, als hier ook illegaal dingen mogelijk zijn, zo ook romantisch dineren tussen de antieke lampen, skeletten en wereldbollen. Opgeluisterd door een fijne jazzband toostten wij in de maand juni op een jaar samen in Argentinië. PROOST, op de liefde!