Je mag het land niet uit, je moet het land uit, het was weer zover! De douane maakte het weer eens spannend aan de grens. Gelukkig wachtte er op het einde van mijn minst leuke dag in Argentinië mijn Nederlands bezoek op me met een lekkere cocktail. Tussen de moeizame zoektocht naar een baan was er ook tijd om de stad te ontvluchten. Een weekendje in Tigre voelde als vakantie toen mijn kayak in het maanlicht door het water gleed! Het was een maand vol hoogte- en dieptepunten. Dus wees voorbereid bij het lezen van deze throwback februari!

Mijn goede band (NOT) met de douane

Vriendinnetje Anne kwam gezellig weer een aantal dagen naar Buenos Aires op het einde van haar reis. Dus het werd tijd voor meidendingen; veel bijkletsen, pedicure bezoekjes, wijntjes drinken met lekkere hapjes en nog veel dingen zien in Buenos Aires. Er borrelde een leuk idee op: wat nou als ik de eerste dagen met Anne mee zou gaan naar Uruguay. Zo gezegd, zo gedaan, op naar de boot, op naar Colonia. Ik wist dat mijn tijdelijk visum (mijn vaste visum kreeg ik uiteindelijk niet, omdat mijn werk stopte) al was verlopen, dus ik was vanzelfsprekend toerist, TOCH? Niet dus. De douane maakte me streng duidelijk, dat ik een week te lang in Argentinië was, het land niet uit mocht en een boete moest betalen. Nu heb ik al niet zo’n goede ervaring met douanes en landen binnenkomen, maar hierbij kwamen er nog andere dingen bij kijken: dat dit nu het resultaat was van het beëindigen van m’n baan, dat migratiezaken zo onduidelijk zijn en je altijd alle kleine beetjes info van anderen bij elkaar moet sprokkelen, dat ik me zo stom voelde dat ik dit niet wist, dat werd me even teveel. Het was de welbekende druppel.

Met trillende handjes zei ik Anne gedag, want de boot ging ik niet meer halen. Eenmaal bij de migratiedienst had ik 32 wachtenden voor me. Ik had m’n zinnen gezet op de boot van die middag, want als ik de boete had betaald moest ik binnen 7 dagen Argentinië weer uit. Het lukte! Met het boete-bonnetje in m’n hand rende ik naar de taxi en vroeg de taxichauffeur om GAS te geven naar de terminal! Daar racete ik naar het loket. Zo, nu dat enkeltje van 40 euro kopen, maar het geluk was niet aan mijn zijde: De tickets waren in een paar uur het dubbele geworden. Ik had weinig keuze, ik moest het land uit. In Colonia aangekomen zat Anne al lekker relaxed aan het zwembad van het Dazzler hotel. Dus snel bikini aan en ook in de relax-modus! Ik kon er maar beter iets van maken. Ik nam m’n portemonnee mee, deed ‘m open en believe it or not: creditcard foetsie. Na alle heftige emoties van die ochtend moest ik er dit keer een beetje verdwaasd om lachen. Vol ongeloof ging ik terug richting terminal in de hoop de creditcard te vinden, maar de machine had ‘m al ingeslikt. Dus als de wiedeweerga terug naar het hotel, bikini aan, een duik nemen en een giga cocktail opslurpen! Mijn slechtste dag tot nu in Argentinië, werd zo toch nog een beetje goed gemaakt.

Colonia, een wandeling terug in de tijd

Na mijn douane avontuur werd het tijd om samen met Anne Colonia te ontdekken. Colonia is een prachtig historisch dorpje gelegen aan het water. Bij het avondlicht zwierde het rode licht van de vuurtoren over het dorp en gaven de koloniale huisjes het een romantische sfeer. Mijn fotocamera stond niet stil, want het UNESCO centrum is erg fotogeniek door de architectonische invloeden van de Portugezen en de Spanjaarden.

We sloten de avond af bij restaurant Sos Gardel (prima keuze voor de vleesliefhebbers). We proostten op een van de laatste avonden van Anne en op elkaars weerzien in Zuid-Amerika. Het was erg fijn om zoveel tijd met elkaar door te brengen, haar mijn leven in Buenos Aires te laten zien en leuk dat zij en Jorge elkaar nu ook kennen.

Kayakken bij maanlicht in Tigre

En Colombiaanse vriendin van Jorge en haar Argentijnse vriend hadden ons uitgenodigd voor een weekendje weg naar Tigre, vlakbij Buenos Aires. Tigre is meteen totaal anders dan Buenos Aires: Alle bebouwing is langs het water van de delta en de drukte van de stad is meteen verdwenen. We verbleven in een klein schattig houten huisje langs het water waar je alleen met de waterbus kan komen. Het was vooral een weekendje genieten van de rust, het water, de zon en het verstand op nul.

We zochten hout om de parilla (BBQ) aan te maken en stookten vuurtjes om het eten te kunnen bereiden. Het vlees werd op z’n Argentijns weer lekker mals doordat we alle tijd namen. Toen de avond was gevallen kwam de volle maan tevoorschijn. Mijn drang naar avontuur kwam naar boven: ik wilde kayakken in het donker bij het licht van de maan. Uiteindelijk kreeg ik Jorge zo ver om de muggen te trotseren en zonder een lampje op pad te gaan. Het was leuk om ‘sneaky’ langs andere huisjes te varen zonder dat mensen je opmerken en tegelijkertijd ook heel romantisch. De volgende dag zag alles er weer totaal anders uit dan in de nacht. Met tegenzin sloten we op zondagmiddag weer de deur van ons weekendhuisje. Terug naar de grote stad.

De grote zoektocht gaat verder

Eenmaal terug in de grote stad stond de maandag weer voor de deur. Met flinke tegenzin begon ik weer aan een nieuwe week: lekker Linkedin en jobsboards afstruinen. Soms lijkt het op deze blog wellicht dat het allemaal een groot feest is (uiteraard is het veel leuker om over de leuke dingen te schrijven), maar het zoeken naar werk valt me soms zwaar. De muren komen langzaam op me af, van de meeste bedrijven hoor ik niets, en als ik iets hoor is het (nog) geen positief nieuws. Motivatie moet soms dus van ver komen. In plaats van alleen naar een vaste baan te zoeken ben ik nu af en toe aan de slag als freelancer (o.a. voor Ciao Tutti) Zo blijf ik bezig, wetende dat er uiteindelijk echt wel weer iets op m’n pad komt.

* In deze throwback februari zijn affiliate links gebruikt.