HIEP HOI afgelopen zomer mocht ik terug naar het land van de Inca’s, lama’s en Machu Picchu. Terug naar Peru, niet als reiziger, maar als reisbegeleider. Djoser had er namelijk alle vertrouwen in dat ik het daar wel even zou regelen. Dit keer niet backpackend en alleen, maar met wel 20 Nederlanders sterk! Hoe gaat dat eigenlijk met een groep vol vragen, problemen, klachten en geluksmomentjes? Twee reizen van drie weken door Peru met alle verantwoordelijkheden die erbij horen? Neem een kijkje in het leven van een reisbegeleider.  

Zeg reisbegeleider, hoe laat kunnen we ontbijten? Wat is de wifi code? Waar kunnen we eten? Kun jij reserveren? Waar ligt de supermarkt? Hoe laat vertrekken we morgen? Kun jij de menukaart vertalen? Allemaal vragen die erbij horen. Rustig beantwoord ik ze keer op keer. Zodra we bij de Colca Canyon aankomen veranderen de vragen. Ik voel me niet lekker, wat moet ik doen? Bij mijn sollicitatie was me niet verteld dat ik ook als verpleegster zou fungeren. Maar jawel hoor, met 5 tegelijk, zwak, ziek en misselijk, is het raak tijdens mijn eerste reis!

Als reisbegeleider sta je voor hete vuren

Lang leve hoogteziekte! De dokter komt langs. Het is een iel mannetje, jaar of 30 met een veel te lange witte doktersjas. Hij heeft een klein flink Peruaans madammeke aan zijn zijde. Duo Knabbel en Babbel begint al snel mijn medische Spaanse vocabulaire op de proef te stellen: Wat zijn de symptomen? Welke medicijnen gebruikt de patiënt? Als een kip zonder kop ren ik 5 uur achter elkaar door de lodge, kamer in, kamer uit. Verzekeraars in Nederland bellen terwijl de pillendoos wordt opengetrokken, het zuurstofmasker op de mond geplaatst en de spuiten in de billen gezet. Na 4 mensen aan de zuurstof en 1 iemand die bijna naar huis moet, kan ik bijna zelf aan de zuurstof. Na 2 dagen verpleegstertje spelen in de Colca Canyon kan ik in Puno eindelijk adem halen: (in hoeverre dat gaat op 3800m hoogte) Zucht, iedereen is weer beter!

De 2^e reisgroep die ik begeleid is wat meer hoogte-bestendig. Fijn, niks aan het handje. Totdat ik wakker word met 2 gemiste oproepen op mijn werktelefoon. Het is de reisagent die onze 2-daagse excursie regelt. “Er is een vrij zware aardbeving geweest op de plek waar jullie over 3 uur heen gaan. De autoriteiten hebben gemeld het gebied te vermijden”. Okeeey dan, deze hebben we nog niet gehad. Snel schiet ik in mijn kleren en kom met het verhaaltje ‘ik heb goed en ik heb slecht nieuws’ bij het ontbijt. Iedereen wacht vol spanning af, terwijl ik met de reisagent naar alternatieven ga zoeken. Na een stuk of 10 telefoontjes met mijn landenvertegenwoordiger om excursies en hotels om te gooien is het geregeld! De groep is teleurgesteld dat ze de condors moeten missen, maar hebben volop begrip voor deze overmacht-situatie.

En zo gaan de reizen vrolijk verder. De ene dag zit ik met een reiziger uren in het ziekenhuis waar een optocht voorbij trekt van dokters die elkaar high-fives geven boven iemand die half dood ligt te gaan. De volgende dag zit ik met een ander bij het politiebureau om aangifte te doen van gestolen spullen, terwijl een man met getrokken pistool door de gang rent. Dan komt een gids niet opdagen en ren ik als een lama over het gras van Machu Picchu om last-minute een gids ter plekke te regelen. Zijn er nog steeds mensen die de illusie hebben dat reisbegeleiders vakantie meevieren met hun reizigers?

Soms kan ik reizigers wel achter het behang plakken (en zij mij vast ook). We hebben serieuze gesprekken of de tranen rollen over onze wangen van het lachen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en beweegredenen om naar Peru te reizen. En juist die verhalen maken deze reis voor iedereen op een andere manier bijzonder. Voor de eerste keer een verre reis, voor de eerste keer alleen, met een nieuwe liefde op pad, of een nieuwe liefde thuis, voor de laatste keer met het hele gezin.

Met al deze verschillende mensen en momenten waarbij het aanpassingsvermogen op de proef wordt gesteld, wordt er ook enorm veel gelachen. Ik word gekoppeld aan een van de Peruaanse gidsen, die net een horror-verhaal over huwelijksvoltrekkingen op zijn eiland heeft verteld (No gracias!). En glimlachend kijk ik naar de Peruaanse kinderen die dolgelukkig zijn met handtekeningen van mijn reizigers en naar diezelfde reizigers, die stuntelend contact proberen te maken met het homestay gezin. Ze moeten eraan geloven, want naast de Zuid-Amerikaanse beats wordt er ook gedanst op panfluit muziek. Soms met liefde, soms als een boer met kiespijn. Iedereen ziet er tijdens de reis dan ook op z’n meest sexy uit, wanneer ze gehuld zijn in traditionele Peruaanse kledij.

Er wordt gesmuld van het lekkere Peruaanse eten en wel 100 keer geproost tijdens het Pisco proeven. “Op een mooie reis!” En dat niet alleen! Er worden trouwdagen en verjaardagen gevierd. Van sommige mensen zelfs wel drie keer. Gewoon omdat het kan! Maar hey, dan zingen we ook in elk restaurant ‘lang zal hij leven’ of vraag ik de muzikanten ‘cumpleaños feliz’ op de o zo geliefde panfluit te spelen. Uiteraard met elke keer een verjaardagstoetje toe. Niet gek dat mensen kilo’s zwaarder thuis komen (don’t blame the tourleader!)

Met al die verjaardagen smeert mijn 2^e groep geregeld de keel. We proberen het de eerste keer uit met de jongeren lichting in een karaokebar, waar we de hele tent op stelten zetten met ‘follow the leader’ (speciaal voor mij aangevraagd). En wat doe je dan als dat zo’n succes blijkt te zijn en helaas de helft van de groep het gemist heeft? Juist ja, de microfoon in de handen duwen van de grootste entertainer van de groep om zo weer 2 uur door te komen tijdens een lange busrit. YMCA, K3, Guus Meeuwis, U2, zanger Rinus, u roept wij draaien!

Na twee maanden werken als reisgebeleider ben ik erachter dat het beroep een samensmelting is van vanalles. Je bent namelijk verpleegster, gids, monteur, call-center medewerker, reis-agent, hotelmedewerker, serveerster, animator, administratie-medewerker, pinautomaat, fotograaf, vertaler, postbode, navigatiesysteem, rechercheur, mediator, entertainer, psycholoog, Peru-specialist, reserverings-lijn, in een. En ik zou het zo weer doen! 😀

Wat zijn jouw leukste reisbegeleider verhalen? Als reisbegeleider of als reiziger?