Na mijn onvergetelijke San Blas ervaring in december kreeg ik de volgende vraag: “Heb je zin om vrijwilligerswerk te doen op de zeilboot?” Oftewel, heb je zin om nog een paar keer rond te hangen in een stukje paradijs op aarde? San Blas, wie zegt daar nou nee tegen? Ik in ieder geval niet! Het lijkt een droom van een reis te worden, totdat…

Met een groep van 20 backpackers vertrekken we, de kapitein, de zeiler en ik, uit Cartagena (Colombia) naar Panama. Wie denkt dat dit een relax-tripje voor mij is heeft het mis! Vooral de dag voor vertrek is het hard werken. Alle technische snufjes laat ik aan de kapitein en de zeiler over. De schoonmaak, het opmaken van de bedden opmaken en boodschappen doen voor 23 personen voor 5 dagen zijn aan mij besteed.

Vanuit Cartagena zeilen we de eerste 35 uur op open zee en zie ik alleen maar golven en nog eens golven. Als passagier lag ik nog spugend gebukt over het dek. Deze keer ervaar ik hoe het is om te koken voor 23 personen op open zee! Met behulp van een paar reistabletten en ijzersterke zeebenen (ahum) weet ik het voor elkaar te krijgen om samen met de zeiler een heerlijke maaltijd op tafel te zetten. Dat met 5 vegetariërs, 1 gluten vrij, 1 vegan en 16 personen die alles eten. Spaghetti, goulash, verse krab of kreeft, u roept wij serveren! Dit doen we ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds!

Bij zonsopkomst ren ik samen met de zeiler naar het anker om het uit te gooien! Hallo San Blas, wat is het fijn je zo snel weer terug te zien! Mijn leven als zeiler is zo slecht nog niet. Langzaam word ik opgeleid tot Kapitein Dingi (het reddingsbootje) en race ik over het azuurblauwe water. Ik help mee met het openen van de zeilen en ook het anker ophalen hoort tot een van mijn taken. Als ik niet hoef te ‘werken’, kan ik genieten van dit stukje paradijs op aarde!

Ik maak een praatje met de Kuna Indianen, zie mijn eerste wilde pelikaan, bezoek per kayak m’n collega zeilers op hun boten, snorkel in helder blauw water en lees een boek in een opblaasband geparkeerd in een zandbank. ’s Avonds zing ik liedjes bij een groot kampvuur op een onbewoond eiland of dans ik salsa op blote voeten onder een prachtige sterrenhemel tot diep in de nacht.

Tussendoor probeer ik de feestende backpackers een zo goed mogelijke reis te bezorgen. Naast het verzorgen van eten houdt dat ook in dat ik ze ’s nachts van het dek kan plukken als iemand onderuit is gegaan door een ‘tikkeltje’ teveel drank. ’s Nachts word ik bijna elk uur wakker door vals gezang, een hoop gelach en dronken gebrabbel op het dek. Het is ‘part of the deal’. Vaak is het ontzettend grappig! Soms is het ietwat uitdagend om met dronken mensen op een bewegende boot om te gaan! Dubbel geschommel dus;)

Het leven als zeiler bevalt goed en dus reis ik terug naar San Blas vanaf Panama naar Colombia met een nieuwe groep vol verschillende type reizigers: een man van 66 die per motor van Alaska naar het zuidelijkste puntje van Argentinië reist, 21 jarige backpackers die geen uur van de dag overslaan zonder alcohol, een verliefd stelletje en een serieus business type die liever elk uur van de dag een boek leest. Een nieuwe uitdaging! Dat dacht ik… De reis bij de San Blas eilanden is goed gegaan! De passagiers zijn happy, nog een paar uur op open water te gaan voordat we Colombia bereiken. De ECHTE uitdaging begint pas om 4.30 ’s nachts op open zee…

Ik schrik wakker van een gigantisch gekraak en van de kapitein die brult: GET INSIDE, GET INSIDE! In het maanlicht zie ik de mast van wel 22 meter op het dak van de achterkant van de boot vallen! De paar backpackers die buiten liggen te slapen schieten via alle kanten zo snel mogelijk naar binnen. De klap van de mast op de boot is oorverdovend. Gelukkig is iedereen net op tijd weg. Ik houd iedereen (inclusief sensatie zoekers) binnen en probeer scherpe messen bij elkaar te zoeken. De kapitein, de zeiler en nog 2 andere dappere mannen rennen met de messen over het dek om zo snel mogelijk de touwen van de mast door te snijden. De golven zijn hoog en op dat moment weet ik nog niet of de mast een gat in de boot heeft geslagen, wat zou betekenen dat we zinken. Ik ben dan wel Kapitein Dingi, maar om nou een reddingsbootje ’s nachts op open zee te varen lijkt me nou geen succes verhaal!

De dingi, hier nog veilig op rustig vaarwater in de San Blas

Binnen enkele minuten ligt de mast die zo plotseling brak, al op de bodem van de oceaan! Iedereen probeert het op zijn eigen manier te verwerken. De ene persoon staat nog te schudden op z’n benen, de ander maakt grappen en weer een ander komt slaperig naar boven en maakt rechtsomkeert richting z’n bed als hij het verhaal hoort. Opeens hebben we geen zeilboot meer, maar is de boot verandert in een fulltime motorboot. Bij zonsopkomst zie ik pas hoe de boot beschadigd is. Het is onwerkelijk om een deel van de boot er zo bij te zien liggen, maar het is een taaie en we gaan doodleuk verder. Het weer zit tegen, de golven zijn in volume gestegen, maar na enkele uren, dan wel later dan gepland, zien we eindelijk land in zicht: COLOMBIA!

We bereiken Cartagena! Wat ben ik blij als mijn voeten weer het vaste land aanraken! We hebben duizend maal geluk gehad dat iedereen veilig en lachend weer op de kade staat. De boot is beschadigd, maar alles kan uiteindelijk gemaakt worden! Achteraf hoor ik van meerdere kapiteins dat dit met elke boot had kunnen gebeuren. Ik heb uiteindelijk geluk gehad dat het onderste deel van de boot ontzettend stevig is waardoor er geen gat in de boot is geslagen en dat kapitein en de zeiler goed hebben gehandeld. Er is geen seconde gewacht met reageren en niemand is in onveiligheid gebracht met hun handelingen, die ietwat heldhaftig waren.

De kapitein, de zeiler en ik, in minder heldhaftige tijden:)

Deze reis eindigde voor ons allemaal niet zoals gedacht. Doordat de boot voor onbepaalde tijd gemaakt moet worden in Panama heb ik ervoor gekozen om verder te reizen en niet nog een paar keer heen en weer te varen tussen Panama en Colombia. Of ik bang ben om op dezelfde boot te stappen? Nee, ik heb 100% vertrouwen in de deskundigheid van de kapitein, de zeiler en de gerepareerde boot. En ja, nu ik in de stad ben mis ik het stukje paradijs op aarde wel. Ik ben zo dankbaar dat ik de kans heb gekregen om een tijdje op de San Blas eilanden te mogen vertoeven en ik hoop snel weer m’n voeten daar in het zand te zetten. San Blas, je was een nachtmerrie en droom tegelijk!

————————————————————————————————————————–

Nog niet afgeschrikt door mijn verhaal en wil je graag zelf vrijwilligerswerk doen of werken op een van de zeilboten bij de San Blas eilanden? Ga mee tijdens de reizen van Panama en Colombia en laat de kapitein weten dat je dat graag wil! Tijdens deze reis praten zij vaak met andere kapiteins en zo kan het gebeuren dat je een dag later alweer van de ene naar de andere boot hopt. Zelf had ik net geluk dat een van de zeilers weg ging en ik gevraagd werd haar plek in te nemen.